Julio López
está desaparecido
hace 6402 días
versión para imprimir - envía este articulo por e-mail

MoVimienTos SociaLes y la Anti Cumbre de Las Américas (versión: portugues-español-ingles)
Por Nuevo Proyecto Histórico- especial AntiCumbre - Thursday, Nov. 03, 2005 at 5:12 AM
correo@colectivonph.com.ar (Casilla de correo válida)

Trabalho e governabilidade democrática. Cara e coroa. a subjetividade laboral mediada pela gerência estatal do comando privado dos capitalistas. A precariedade é lei. E o emprego registrado uma espécie de extinção. O desemprego assalariado do trabalho, é responsabilidade do emprego capitalista do trabalho assalariado restante. Na Argentina, Kirchner governa com um decreto a cada 5 dias. Em 2005, o Congresso Nacional só se reuniu em 10 sessões. O trabalho flexibilizado corresponde a um capital móvel e um estado pouco delegativo.

Colectivo Nuevo Proyecto Histórico

http://www.colectivonph.com.ar

correo@colectivonph.com.ar

Anti Cumbre das Américas

(português-español-english)

Portugues - 26/10/2005 - 13:19 hs. (9)

Movimentos Sociais: a outra face do trabalho negado

Por: Nuevo Proyecto Histórico (NPH) - especial para anticumbre.org

Trabalho e governabilidade democrática. Cara e coroa. a subjetividade laboral mediada pela gerência estatal do comando privado dos capitalistas. A precariedade é lei. E o emprego registrado uma espécie de extinção. O desemprego assalariado do trabalho, é responsabilidade do emprego capitalista do trabalho assalariado restante. Na Argentina, Kirchner governa com um decreto a cada 5 dias. Em 2005, o Congresso Nacional só se reuniu em 10 sessões. O trabalho flexibilizado corresponde a um capital móvel e um estado pouco delegativo.
A consignia de boa parte dos movimentos dos trabalhadores desempregados ("piqueteros" na Argentina), apela ao trabalho, à dignidade e à transformação social. Trabalho e dignidade soam parecidos com "trabalho digno". Soam parecidos, porém não é a mesma coisa.
A grande maioria da jovem composição proletária, jamais tiveram um emprego registrado e com contrato por tempo indefinido. Na Argentina, 320.000 jóvens, de 15 a 19 anos, não trabalham, não buscam trabalho e nem estudam. Quatro de cada 10 desempregados têm menos de 24 anos. No total, somam 718.000 os jóvens e adolescentes desempregados e desocupados, entre as 1,8 milhão de pessoas sem trabalho. Por sua vez, a taxa de desemprego juvenil alcança os 26,3%, mais que duplicando a média geral, e entre as mulheres sobe a 29,5%.
Militares, radicais e peronistas, destruíram a velha, compacta e organizada classe trabalhadora. Ontem seus pais assalariados foram explorados e massacrados, sua classe decomposta, sua cultura insubmissa reprimida. Hoje, os jóvens, são seus filhos e netos do trabalho negado pelo capital.
Nunca no capitalismo existiu o trabalho digno. Uma democracia que transforma em lei o roubo do trabalho alheio é um sistema social indigno e e repugnante.
Entendemos por trabalhadores desempregados, aos produtores não remunerados, negados pelo capital. Mas que na realidade estão muito ocupados em resistir ao desaparecimento por fome e enfermidades do genocídio Capital-Parlamentar que os têm condenado. Fábricas recuperadas por seus operários; movimentos do campo que se auto-abastecem; povos originários; "piqueteros" com suas casas de materiais de construção, serralherias e padarias; os 100.000 catadores de lixo só na Província de Buenos Aires, são a última fronteira da sobrevida antes do desaparecimento carcerário, o suicídio e o assassinato estatal, daqueles que atrapalham aos capitalistas e seus governos.
O despotismo do capital não termina na fábrica. Toda a sociedade se transforma em uma fábrica. Uma empresa social. Trabalhadores estatais e privados, formais e informais, na indústria e nos serviços à indústria, no campo e na cidade, na arte e na palavra, no cirujeo e na prostituição, a venda ambulante e o delito, a espoliação salarial, o desemprego e o auto-emprego; todas elas, são as singularidades que resultam fragmentada a multidão pelo capital, para aumentar, assim, suas utilidades e domínio político.
A nova composição técnica do trabalho vai encontrando suas novas formas organizativas: o assembleísmo de base sindical e sua aliança multisetorial com o resto de sua classe. A equiparação salarial é uma boa maneira de romper com a segmentação salarial, como estratégia de domínio para fazer com que os trabalhadores se enfrentem uns aos outros. O combate por mais salário é uma luta contra o benefício capitalista. E nisso radica sua potencialidade anti-sistêmica.
Os desempregados do capital não precisam voltar a ser incluídos pelo capital, por meio do salário, para terminar com sua pobreza. Pelo contrário, precisam unir-se aos assalariados, para juntos, emanciparem-se da condenação de ambos. Em um caso, o trabalho negado, no outro, o fazer tarifado por um salário.
Para libertar-se, a classe da multidão precisa entrar em colapso - a transformação do dinheiro em salário, o excedente de seu fazer não retribuído em mais-trabalho, a mais-valia em ganância, o benefício em capital, o capital em poder social, e o poder em estado.
O PIB argentino teve crescimento igual ao chinês nos últmos 3 anos. Porém, na conurbação bonaerense (grande Buenos Aires), a pobreza voltou a crescer. Atacando a 45,1% da população. A pior situação se dá em Resistencia, com 60,3%; seguida por Jujuy-Palpalá com 58,2%; e em Posadas-Misiones com 56,8%. O poder aquisitivo do salário, resulta em média, 25% menos que em 2001, e a precarização aumentou cerca de 500% desde aquele ano. Recordemos que a linha de indigência ronda os 400 pesos, a da pobreza os $ 800, e a cesta total de bens e serviços os $ 1.700. A aposentadoria mínima está em $ 390, os planos sociais em $ 150, e 65% dos assalariados privados registrados ganham menos que o custo de uma cesta básica familiar de alimentos e serviços. Nos empregos não registrados, que são a metade da força viva de trabalho, se ganha em média, a metade dos postos en blanco. A distribuição da riqueza é a pior de todas as épocas. Existem 11 milhões de pessoas que vivem com $ 123 mensais. Dois milhões de meninas e meninos trabalham, e 58% das crianças qe têm entre 5 e 13 anos vivem em lugares pobres.
A Argentina tem uma população de 37 milhões de habitantes. Quatro milhões de pessoas com problemas de emprego, e no caminho, há 17 milhões de pobres. Isso explica que se vive na miséria caso não se cobre um salário, mas também demonstra que, mais da metade dos assalariados se pauperizam trabalhando.
Seja nas divisas dos paises mais ricos, e nos bairros prósperos da periferia, o cordão policial e militar contra a "peste" humana que perambula no êxodo, não conhece mais limites que a resistência da multidão. Em Londres se fusila por porte de cara a um brasileiro e se assassinam africanos a queima-roupa na fronteira entre Marrocos e Espanha.
O desemprego não é produto do automatismo do mercado. É uma decisão do capital feita classe. É uma estratégia para enfraquecer e fraturar aos empregados. O trabalho assalariado, não dado, negado; é uma arma do capital contraposta às revoluções passadas, e as tentativas falidas rebeldes dos trabalhadores assalariados.
Se o capital, para incrementar sua taxa de ganância, tem que manter na pobreza meio planeta pagando-lhes dois dólares por dia, não maneira a mão e executa seus planos. A consigna é clara: fazer baixar o tempo socialmente necessário da reprodução da força de trabalho a escala global, e assim, aumentar socialmente a mais-valia que produz a multidão.
Os reformismos do século XXI nem sequer tem essa estatura claudicante. Se dizer progressista ou conservador hoje em dia não significa nada. Lula e Kirchner, Toledo e Vázquez, Palácio e Rodríguez; são a outra face do neoliberalismo da década passada. América Latina é a região mais desigual do planeta com a pior distribuição de riqueza. Os 10 por cento mais ricos se apossam de 40% da riqueza nacional, e os 40% mais pobres só 10%. Há 222 milhões de latino-americanos em condições de pobreza, o que equivale a 43% da população. Duas de cada cinco crianças vivem na extrema pobreza.
Nos últimos 20 anos morreram mais pessoas por causas evitáveis que em todas as guerras do século XX. Dois terços do globo passam fome e por dia se assassinam por inanição a 35 mil pessoas. Na Argentina, de 1991 a 2003, o sistema capitalista massacrou de fome e enfermidades a meio milhão de pessoas. Mas onde há guerra como modo de sobrevida desesperado do capital, existe a oportunidade histórica da revolução do trabalho que acaba com ele.
Bloquear as iniciativas do império capitalista, e suas áreas de livre comércio de hambruna de mais-valia humana em grande escala: seja com a ALCA e a União Européia, o Nafta e o Mercosul, China e a Índia, Rússia e Japão; e resistir com embates contra a redução salarial e a repressão dos excluídos do salário; auto-organizar-se; inssurrecionar-se contra os governos subservientes aos poderosos; são passos prévios: necessários, inevitáveis, mas insuficientes para nos emancipar do capital, da fome, da super-exploração e o hiper-desemprego. Sem a organização autônoma do conjunto da multidão, sem uma antagonia consciente ao capital como relação social, os movimentos sociais não podem vencer.
Transformando a realidade, desta forma, e resignificando para os tempos que correm com essa bela consígnia: trabalho (sem salário), dignidade (anti-patronal) e transformação social (autônoma).

(esse texto é parte de um artigo mais extenso que pode ser lido por completo na seção Biblioteca de Prensa de Frente)

(este texto es parte de un artículo más extenso que puede leerse en forma completa en la sección Biblioteca de Prensa De Frente)

Especial de NPH para Prensa De Frente y su sitio: “Anti Cumbre de las Américas”.

http://www.prensadefrente.org/anticumbre/

Anti Cumbre de las Américas

Eapañol Los movimientos sociales en Argentina - 04/10/2005 - 09:55 hs. (431)

Movimientos Social en Argentina: la contracara del trabajo negado

Por el colectivo NPH, especial para anticumbre.org - Trabajo y gobernabilidad democrática. Cara y seca. La subjetividad laboral mediada por la gerencia estatal del comando privado de los capitalistas. La precariedad es ley. Y el empleo registrado una especie en extinción. El desempleo asalariado del trabajo, es responsabilidad del empleo capitalista del trabajo asalariado restante. En Argentina, Kirchner gobierna con un decreto cada cinco días. En lo que va del 2005 el Congreso Nacional sólo se reunió para sesionar en diez oportunidades. Al trabajo flexibilizado le corresponde un capital móvil y un estado poco delegativo.

La consigna de buena parte del movimiento piquetero, apela al trabajo, la dignidad y el cambio social. Trabajo y dignidad suena parecido a "trabajo digno". Suena parecido, pero no es lo mismo.

La amplia mayoría de la joven composición proletaria, no han sido jamás poseídos bajo un empleo registrado y con contrato por tiempo indefinido. Hay 320.000 jóvenes de 15 a 19 años que no trabajan, no buscan trabajo ni estudian. Cuatro de cada 10 desempleados tiene menos de 24 años. En total, suman 718.000 los jóvenes y adolescentes desocupados, sobre 1,8 millón de personas sin trabajo. A su vez, la tasa de desempleo juvenil alcanza al 26,3%, más que duplicando el promedio general, y entre las mujeres asciende al 29,5%.

Militares, radicales y peronistas, destrozaron a la vieja, organizada y compacta clase obrera. Ayer sus padres asalariados fueron explotados y masacrados, su clase descompuesta, su cultura insumisa reprimida. Hoy, los jóvenes, son sus hijos y nietos del trabajo negado por el capital.

Nunca en el capitalismo existió el trabajo digno. Una democracia que transforma en ley el robo del trabajo ajeno es un sistema social indigno y repugnante.

Entendemos por trabajadores desocupados, a los productores desasalariados, negados por el capital. Pero que en realidad están muy ocupados en resistir la desaparición por hambre y enfermedad del genocidio Capital-Parlamentario que los ha condenado. Fábricas recuperadas por sus obreros; movimientos campesinos que se autoabastecen; pueblos originarios; piqueteros con sus bloqueras, herrerías y panaderías; los 100.000 cartoneros sólo en la Provincia de Buenos Aires, son la última frontera de la sobrevida antes de la desaparición carcelaria, el suicidio, y el asesinato estatal, de aquellos que le estorban a los capitalistas y sus gobiernos.

El despotismo del capital no termina en la fábrica. Toda la sociedad se vuelve una factoría. Una empresa social. Trabajadores estatales y privados, formales y precarios, en la industria y en los servicios a la industria, en el campo y la ciudad, en el arte y la palabra, en el cirujeo y la prostitución, la venta ambulante y el delito, la expoliación salarial, el desempleo y el autoempleo; todas ellas, son las singularidades en la que resulta fragmentada la multitud por el capital, para aumentar, así, sus utilidades y dominio político.

La nueva composición técnica del trabajo va encontrando sus nuevas formas organizativas: el asambleismo de base sindical y su alianza multisectorial con el resto de su clase. La igualación salarial, es una buena manera de romper con la segmentación salarial, como estrategia de dominio del capital para enfrentar a los trabajadores unos con otros. El combate por más salario es una lucha contra el beneficio capitalista. En eso radica su potencialidad antisistémica.

Los desempleados del capital no precisan volver a ser incluidos por el capital, por medio del salario, para terminar con su pobreza. Por el contrario, necesitan unirse con los asalariados, para juntos, emanciparse de la condena de ambos. En un caso, el trabajo negado, en el otro, el hacer tarifado por un salario.

Para liberarse, la clase de la multitud precisa colapsar, la transformación del dinero en salario, el excedente de su hacer no retribuido en plustrabajo, el plusvalor en ganancia, el beneficio en capital, el capital en poder social, y el poder en estado.

El PBI Argentino creció igual que el chino en los últimos tres años. Pero en el conurbano bonaerense volvió a subir la pobreza. Atacando al 45,1 por ciento de la población. La peor situación se da en Resistencia, con 60,3 %; seguido por Jujuy-Palpalá con 58,2 %; y en Posadas-Misiones con el 56,8 %. El poder adquisitivo del salario, resulta en promedio, un 25 por ciento menor que en año 2001, y la precarización aumentó un 500 por ciento desde aquel año. Recordemos que la línea de indigencia ronda los 400 pesos, la de la pobreza los 800 $, y la canasta total de bienes y servicios los 1.700 $. La jubilación mínima está en 390 $, los planes sociales en 150 $, y el 65 % de los asalariados privados registrados gana menos que el costo de una canasta básica familiar de alimentos y servicios. En los empleos no registrados, que son la mitad de la fuerza viva del hacer, se gana en promedio, la mitad de los puestos en blanco. La distribución de la riqueza es la peor de todas las épocas. Hay 11 millones de personas que viven con 123 $ mensuales. Dos millones de niñas y niños trabajan, y el 58,5% de los chicos que tienen entre 5 y 13 años viven en hogares pobres.

Argentina tiene una población de 37 millones de habitantes. Cuatro millones de personas con problemas de empleo, pero en cambio, hay 17 millones de pobres. Esto explica que se viva en la miseria si no se cobra un salario, pero también demuestra, que más de la mitad de los asalariados se paupericen trabajando.

Sea en los enclaves de los países más ricos, y en los barrios prósperos de la periferia, el cordón policial y militar contra la "peste" humana que deambula en el éxodo, no conoce más límites que la resistencia de la multitud. En Londres se fusila por portación de cara a un brasileño y si hace falta se asesinan africanos a quemarropa como en la frontera entre España y Marruecos.

El desempleo no es producto del automatismo del mercado. Es una decisión del capital hecha clase. Es una estrategia para enflaquecer y fracturar a los empleados. El trabajo asalariado, no dado, negado; es un arma del capital contrapuesta a las revoluciones pasadas, y los intentos fallidos rebeldes de los trabajadores asalariados.

Si el capital para incrementar su tasa de ganancia tiene que mantener en la pobreza a medio planeta pagándoles dos dólares diarios, no le tiembla el pulso y ejecuta su cometido. La consigna es clara: hacer descender el tiempo socialmente necesario de la reproducción de la fuerza de trabajo a escala global, y así aumentar socialmente el plusvalor que produce la multitud.

Los reformismos del siglo XXI ni siquiera tienen esa estatura claudicante. Decirse progresista o conservador hoy no significa nada. Lula y Kirchner, Toledo y Vázquez, Palacio y Rodríguez; son la contracara del neoliberalismo de la década pasada. América Latina es la región más desigual del planeta con la peor distribución de la riqueza. El 10 por ciento más rico percibe el 40 % del ingreso nacional, y el 40 % más pobre sólo el 10 %. Hay 222 millones de latinoamericanos en condiciones de pobreza, lo que equivale al 43 por ciento de la población. Dos de cada cinco niños viven en la extrema pobreza.

En los últimos 20 años hay muerto más personas por causas evitables que en todas las guerras del siglo XX. Dos terceras partes del globo pasan hambre y por día se asesina por inanición a 35.000 personas. En la Argentina, desde 1991 al 2003, el sistema capitalista masacró por hambre y enfermedad a medio millón de personas. Pero donde hay guerra como modo de sobrevida desesperado del capital, existe la oportunidad histórica de la revolución del trabajo que termine con él.

Bloquear las iniciativas del imperio capitalista, y sus áreas de libre comercio de hambruna de plusvalor humano a gran escala: sea con el ALCA y la Unión Europea, el Nafta y el Mercosur, China y la India, Rusia y Japón; y resistir sus embates contra la baratura salarial y la represión de los excluidos del salario; autoorganizarse; insurreccionarse contra los gobiernos sirvientes de los poderosos; son pasos previos: necesarios, inevitables, pero insuficientes para emanciparnos del capital, el hambre, la sobreexplotación y el hiper desempleo. Sin la organización autónoma del conjunto de la multitud, sin una antagonía consciente al capital como relación social, los movimientos sociales no pueden vencer.

Haciendo realidad, de esta forma, y resignificando para los tiempos que corren esa bella consigna de: trabajo [sin salario], dignidad [antipatronal], y cambio social [autónomo].

(este texto es parte de un artículo más extenso que puede leerse en forma completa en la sección Biblioteca de Prensa De Frente)

Especial de NPH para Prensa De Frente y su sitio: “Anti Cumbre de las Américas”.

http://www.prensadefrente.org/anticumbre/

Anti Americas Summit

English - 10/09/2005 - 18:21 hs. (27)

Social movements in Argentina: the other face of the denied work

By group NPH, special for prensadefrente.org - Work and democratic governability. The half-full labor subjectivity by the state management of the deprived commando of the capitalists. The precarity is law. And the registered use a species in extinction. The wage-earning unemployment of the work is responsibility of the capitalist use of the remaining wage-earning work. In Argentina, president Néstor Kirchner governs with a decree every five days. In 2005 the National Congress only met to legislate in ten opportunities. To the made flexible work it corresponds a movable capital and a little delegation state to him.

George Bush manages the state of the militarily more powerful nation. Inversely proportional to its endebles fiscal and commercial. The war is a sign of weakness of Capitalism, not of its strength.

United States economy is mortally employee of the flows of plusvalor of the living work that sails in the financial transactions like dead work. This is the profane reason of IV the Summit of the Américas in Sea of the Silver: to advance with the Area of Free Commerce of Américas (ALCA).

It´s no accident that the slogan of most of the sociales movements appeals to work, dignity and the change of articles of incorporation. Work and dignity sound to similarity to "trabajo digno". It sounds similarity, but it is not the same.

The majority of the young proletarian composition, has never been under a registered use and with contract per indefinite time. There are 320,000 young people of 15 to 19 years that do not work, they do not look for work nor they study. Four of each 10 unemployed ones have less than 24 years. Altogether, the 718,000 young people and adolescents vacated, on 1.8 million people without work add. As well, the rate of youthful unemployment reaches to 26.3%, more than duplicating the general average, and between the women it ascends to 29,5%.

The military, radicals and Peronists, destroyed the old one, organized and compacts working class. Their wage-earning parents were operated yesterday and massacreed, their disturbed class, their repressed rebellious culture. Today, the young people, are their children and grandsons of the work denied by the capital.

In Capitalism the worthy work never existed. A democracy that transforms into law the robbery of the other people's work is a social system I infuriate and repugnant.

We understand by vacated workers, to the producers that don´t have a salary, denied by the capital. But that in fact very is occupied in resisting the disappearance by hunger and disease of the genocide Capital-Parlamentary who has condemned them. Factories recovered by its workers; movements farmers who supply themselves; original towns; piqueteros with its own construtions of bloqucks, blacksmith shops and bakeries; the 100,000 cardboard ones only in the Province of Buenos Aires, are the last border of the sobrelife before the prison disappearance, the suicide, and the state murder, of which their governments hinder to him to the capitalists.

The despotism of the capital does not finish in the factory. All the society becomes a factory. A social company. State and deprived, formal and precarious workers, in the industry and the services to the industry, the field and the city, the art and the word, in the cirujeo and prostitution, the traveling sale and the crime, the wage expoliación, unemployment and the selfemployment; all of them, they are the singularities in which is fragmented the multitude by the capital, to increase, thus, its utilities and political domination.

The new technical composition of the work is finding its new organizative ways: the asemblies of union base and its multisectorial alliance with the rest of its class. The wage equalization, is a good way to break with the wage segmentation, like strategy of dominion of the capital to face the workers others. The combat by more wage is a fight against the capitalist benefit. In that is its antisystem potentiality.

The unemployed ones of the capital do not need to return to be including by the capital, by means of the wage, to finish with their poverty. On the contrary, they need to be united with the wage-earners, for together, to emancipate itself of the sentence of both. In a case, the denied work, in the other, doing priced by a wage.

In order to free itself, the class of the multitude precise to colapse, the transformation of the money in wage, the excess of this to do not repaid in pluswork, the plusvalor in gain, the benefit in capital, the capital in being able social, and the power in state.

The Argentine GIP grew just as Chinese in the last the three years. But in the province of Buenos Aires it returned to raise the poverty. Attacking the 45.1 percent of the population. The worse situation occurs in Resistance, with 60.3 %; followed by Jujuy-Palpalá with 58.2 %; and in Posadas-Misiones with 56.8 %. the spending power of the wage, is in average, a 25 percent smaller than in 2001, and the precarity increased a 500 percent from that year. Let us remember that the line of indigence goes up to around 400 pesos, the one of the poverty 800, and the total basket of goods and services 1,700, the minimum retirement is in $390 , the social plans in $150 , and 65 % of the wage-earners deprived registered desire less than the cost of a familiar basic food basket and services. In the registered uses, that are half of the active force of doing, one does not gain in average, half of the positions in target. The distribution of the wealth is the worse one of all the times. There are 11 million people who live with $123 monthly . Two million children work, and 58.5% of the boys whom they have between 5 and 13 years live in poor homes.

Argentina has a population of 37 million inhabitants. Four million people with use problems, but however, there are 17 million poor men. This explains that it is lived in the misery if a wage is not received, but also demonstrates, that more than half of the wage-earners they are paupericen working.

Be in the enclaves of the richest countries, and in the prosperous districts of the periphery, the police and military cord against "peste" human which it rambles in the exodus, it does not know more limits than the resistance the multitude. In London it is shot by carrying facing a Brazilian and if it is necessary is assassinated African to point-blank like in the border between Spain and Morocco.

Unemployment is not product of the automatism of the market. Class is a decision of the done capital. It is a strategy to fracture the employees. The wage-earning, not given, denied work; it is a weapon of the capital opposed to the passed revolutions, and the rebellious insolvent attempts of the wage-earning workers.

If the capital to increase its rate of gain must maintain in the poverty to average planet paying to them two dollars daily, it does not shake the pulse to him and it executes his assignment. The slogan is clear: to make descend the socially necessary time from the reproduction of the force from work to global scale, and thus increase socially the plusvalor that produces the multitude.

The reforming policies of century XXI not even have that halting stature. To say progressive or preservative today does not mean anything. Lula and Kirchner, Toledo and Vázquez, Palace and Rodriguez; they are contracara of the neoliberalism of the last decade. Latin America is the most unequal region of the planet with the worse distribution of the wealth. The 10 richer percent perceives 40 % of the national entrance, and 40 % more poor man only 10 %. Are 222 million of Latin American in conditions of poverty, which is equivalent to the 43 percent of the population. Two of each five children live in the extreme poverty.

In the last 20 years more people died by avoidable causes that in all the wars of century XX. Two third parts of the globe pass hunger and per day it is assassinated by starvation to 35,000 people. In Argentina, from 1991 to the 2003, the capitalist system massacreed by hunger and disease to means million people. But where there is war like desperate way of sobrelife of the capital, the historical opportunity of the revolution of the work exists that finishes with him.

To block the initiatives of the capitalist empire, and their areas of free commerce of hunger of human plusvalor on great scale: be with the ALCA and the European Union, the Gasoline and the Mercosur, China and India, Russia and Japan; and to resist its attacks against the wage cheapness and the repression of the excluded ones from the wage; to organize itself; to insurreccionar against the governments crew members of the powerful ones; they are previous steps: necessary, inevitable, but insufficient to emancipate to us of the capital, the hunger, the sobreoperation and hiper unemployment. Without the independent organization of the set of the multitude, without one antagonía conscious to the capital like social relation, the social movements cannot win.

Making reality, of this form, and giving a new meaning for the times that run that beautiful slogan of: work [ without wage, antisupervisory dignity, and independent change of articles of incorporation.

http://www.prensadefrente.org/anticumbre/

agrega un comentario